Ineke en Henk

Op 15 oktober 2020 trouwde ik een al wat oudere weduwe en weduwnaar, die in elkaar nieuwe liefde hadden gevonden nadat ze door een vriendin van een van de kinderen van Ineke met elkaar in contact waren gebracht. Deze vriendin was (niet toevallig waarschijnlijk, want toeval bestaat niet in de liefde) een collega van Henk en wist zodoende van het eenzame bestaan van hen beiden na het verlies van hun partners. Zij zorgde ervoor dat beiden samen gingen motorrijden. Het bleef niet bij die ene afspraak en ook niet alleen bij motorrijden. Ineke kwam op uitnodiging van Henk bij hem in Waddinxveen wonen en halverwege het jaar 2020 vroeg hij haar ten huwelijk en zij zei ja.
Bij de voorbereiding van deze ceremonie mocht ik ook kennis maken met de kinderen van Ineke en Henk, die bereid waren hun visie op het a.s. huwelijk van hun ouders met mij te delen en mij te vertellen over hoe het leven met respectievelijk moeder en vader was, ook nog toen hun partners leefden. Zo doende werd het ook een verzameling van leuke anekdotes en feiten, die ik van het paar zelf nog niet had gehoord.

Over hun ceremonie zeggen Henk en Ineke zelf het volgende.

Wij trouwden een dag na de start van de 2e "covid-19 lock-down". Dat betekende geen feest; het geplande etentje met onze kinderen en kleinkinderen werd door de opgelegde beperkingen uitgesteld. Ze waren gelukkig wel allen aanwezig, van klein tot groot, in het gemeentehuis. Pim was onze trouwambtenaar. Hoewel hij vertelde niet heel vaak oudere stellen te trouwen maakte hij er in zijn verhaal iets moois van. Hij had zich goed voorbereid op de plechtigheid. Heel leuk was het dat hij citeerde uit het nummer "No one can" van Marillion, de favoriete band van Henk. Dat nummer klinkt nooit meer hetzelfde. Bedankt Pim!
Henk en Ineke