Berlinda en Frank

 

Een klein kwartiertje na afloop van de ceremonie voor Melissa en Stefan was het op 27 juli 2021 de beurt aan dit paar om in het huwelijksbootje te stappen. Een paar, waarvan de bruid na het op de klippen lopen van haar eerste huwelijk met zoveel woorden had gezegd nooit meer te zullen trouwen, en waarvan de bruidegom toen hij zijn Berlinda voor het eerst ontmoette in de box van haar eigen sportschool, bij zichzelf wel vond dat zij een bijzondere vrouw was, maar dat het zeker geen liefde op het eerste gezicht was. Die fase heeft niet lang geduurd en nadat Frank bij Berlinda en haar dochters was ingetrokken, werd hij ook onmiddellijk mede-eigenaar van de CrossFit-sportschool.

Toch duurde het nog 3 jaar voordat Frank voor haar op de knieën ging. Dit moment vonden Elodie en Elouise, de twee dochters van Berlinda, eigenlijk maar heel raar, bleek tijdens de ceremonie. Het paar had hele andere herinneringen aan hoe de twee jonge dames dit moment beleefden, maar zo kun je ook als trouwambtenaar nog voor verrassingen komen te staan tijdens het uitspreken van de zo zorgvuldig voorbereide toespraak.
De beide dochters hebben zich inmiddels bij de situatie neergelegd en vonden het prachtig om ieder een van de ringen, met een mooi lint gepavoiseerd in een roos naar voren te mogen brengen en toe te zien hoe mama en Frank deze met enige moeite bij elkaar om de vinger schoven. Het gevoel van met elkaar een gezin te vormen, was op alle vier de gezichten goed af te lezen.

Ik sloot de ceremonie af met een kort gedichtje, waarvan de laatste strofe luidt:

In goede en in slechte tijden
aan elkaar je trouw beloofd
wetend dat onder de zegen van boven
jullie het licht mogen dragen, dat nimmer dooft.

Uiteraard heb ik ook Berlinda en Frank gevraagd hun ervaring met de door mij gemaakte ceremonie op te schrijven. En samen met enkele foto's van de ceremonie, mocht ik hun oordeel over de plechtigheid onlangs ontvangen. Zij schrijven het volgende:

 

Soms zeg je dingen in het leven waar je op terug moet komen. Zo ook de uitspraak van ons beiden om nooit (meer) te willen trouwen. Toch heeft de tijd ons heeft geleerd dat deze wens kan groeien. In eerste instantie wilden wij dit op de meest eenvoudige manier doen. Met andere woorden, gewoon op een gratis maandag- of dinsdagochtend. Toen bleek dat hier een flinke wachttijd voor was, hebben we “toch maar” voor een normale huwelijks-ceremonie gekozen (met speechende trouwambtenaar).
In alle eerlijkheid, de keuze voor Pim was eigenlijk blind gemaakt. “Laten we hem maar kiezen, dat lijkt ons wel een aardige kerel.” Maar nu achteraf, ook in alle eerlijkheid, we hadden geen betere keus kunnen maken. Hij heeft onze (vaak korte) antwoorden verwerkt tot een prachtige tekst. Een tekst waarin iedereen een plekje heeft gekregen, ook al waren ze niet aanwezig bij de ceremonie. Van een brok in de keel tot een lach, hij heeft alles geraakt. Hiermee heeft Pim onze dag mooier gemaakt dan dat wij hem zelf voor ogen hadden!
Met heel veel dank en een lieve groet,
Frank & Berlinda