Iris en Robbert

Een liefdevolle registratie in Waddinxveen

Er zijn huwelijksceremonies en die van een geregistreerd partnerschap die zich stilletjes in je hart nestelen.
Zo’n ochtend was het, op woensdag 7 mei 2025, in de statige maar warme raadszaal van het gemeentehuis van Waddinxveen.
Daar kozen Iris en Robbert bewust en liefdevol voor elkaar – met een geregistreerd partnerschap dat helemaal bij hén past.

Samen met hun getuigen, en in aanwezigheid van Iris’ moeder en haar partner ontstond een intieme sfeer vol herkenning en verbondenheid.
We stonden ook even stil bij wie niet lijfelijk aanwezig kon zijn: Iris’ vader, die in 2017 overleed, en Robberts hier niet met name te noemen oma.
Hun gemis was voelbaar, maar hun betekenis klonk mee in herinnering en toon.

De ceremonie zelf was persoonlijk, licht en warm.
Iris, Robbert en hun intieme gezelschap kwamen binnen op de klanken van “Avond” van Boudewijn de Groot – hun lied, hun ritme, hun thuiskomst.
Geen grootse entree, maar een zachte onderstreping van hoe zij samen zijn: vertrouwd, oprecht en met ruimte voor een grap én een traan.
Tijdens de ceremonie verweefden we hun levensverhalen tot één verhaal – met konijnen, kampeeravonturen, zorg en techniek, alpaca’s, brommende honger, en een slaapkamer in Pijnacker als decor van hun allereerste ‘ja’.
Er werd gelachen, gemijmerd, stevig geknikt en hier en daar een traan weggeveegd.

Hoewel bij een partnerschapsregistratie geen officieel JA-woord wordt gevraagd, kozen we ervoor om er toch een betekenisvol moment van te maken.
Ik vroeg hen of zij elkaar als officieel geregistreerd partner wilden aannemen, en of zij de uit dat partnerschap voortvloeiende plichten zouden naleven.
Hun volmondige “ja” was een ritueel antwoord – geen juridische bekrachtiging, maar wel een symbolisch en liefdevol gebaar.
Hierna overhandigden ze elkaar een brief met hun persoonlijke belofte voor de toekomst.
Een moment van stilte... van zachtheid... van echtheid.

Daarna volgde de ondertekening van de akte: het officiële moment waarop hun partnerschap echt tot stand kwam.
Terwijl de inkt droogde, klonk opnieuw hun lied. Een muzikaal echo van het begin. Een fluistering: “Blijf bij mij, als het donker wordt.”

Iris en Robbert – wat een voorrecht om dit verhaal met jullie te mogen schrijven én voordragen.
Jullie liefde is stevig en licht tegelijk.
Jullie toekomst en die van jullie in aantocht zijnde dochter belooft veel moois.