Marcella - Ruben

 

Een zomeravond vol liefde – het verrassingshuwelijk van Marcella & Ruben

Wassenaar – vrijdagavond 4 juli 2025.

Een vrolijke menigte verzamelde zich bij strandpaviljoen Luchtig aan Zee. Er was taart beloofd. En muziek. En een toast op 15 jaar samenzijn en samen 80 worden. Maar toen begon de videoboodschap…

“Jullie dachten dat jullie kwamen voor een verjaardagsfeest… maar Marcella en Ruben hebben andere plannen.”

En zo begon, op het gouden uur van een warme strandavond, een verrassingsceremonie die niemand had zien aankomen – behalve de getuigen, twee van de zussen van het bruidspaar en hun kinderen Sara en Foss.

Wat volgde was een feest van herkenning, verbondenheid en pure liefde.
Na de videoboodschap kwamen Ruben en ik de ruimte binnen om daarna samen met de gasten te kijken hoe Marcella binnenkwam vanaf het strand, hand in hand met de kinderen, op het nummer “Belong Together” – vrolijk, oprecht, precies zoals zij en Ruben zijn.

Omdat ik alleen kon beschikken over de informatie, die de twee getuigen konden geven, kreeg ik iets meer de vrije hand om de ceremonie te maken tot de mix van humor en emotie, die het uiteindelijk is geworden. Met een verhaal uiteenlopend van poëtische reflectie tot droge nuchterheid (“de tandpasta ligt weer ergens anders, maar de liefde ligt altijd goed”) en uiteindelijk ook van een min of meer vrije interpretatie van de antwoorden, die Marcella en Ruben mij in het voortraject hebben gegeven.

De ouders werden geëerd – vier mensen met ieder een eigen levensverhaal, die zichtbaar trots waren op hun kinderen.

Ook de rol van Sara en Foss was bijzonder: ze ondertekenden zélf een kinderakte om te verklaren dat ze erbij waren – en dat mama en papa nu écht bij elkaar horen.
Het JA-woord werd beklonken met een ferme hamertik van Foss.
Het ringmoment, dat begon met woorden over eeuwige cirkels en verbondenheid, werd daadkrachtig op de kaart gezet door Sara, die papa en mama de ringen aan elkaars vingers liet zetten.
Daarvoor was zij al de grote troost voor Marcella, die bij Ruben's geloftes, maar zeker ook daarna bij haar eigen geloftes het niet helemaal droog wist te houden.

En tijdens het tekenen van de akte klonk “Marry Me” van Train. Want, zoals het lied vraagt: “Zeg je dan dat je me wilt – voor altijd?”
Het antwoord op die vraag hoefde niet meer gegeven te worden. Het was voor hen nooit anders.

Een intiem, warm slotwoord gaf woorden aan hun avontuur van 15 jaar samen – met dromen, verschillen, ruzies en herstel. En vooral: altijd samen.
Maar vanaf de dag na het huwelijk weer "back as usual" met op zaterdag de zwemtraining van Foss en op zondag het verjaardagsfeestje van de dochter van Marcella's getuige.

Al met al: een huwelijk als geen ander – onverwacht en onvergetelijk.